PROLOG

Moje wątłe ciało spoczywało na brzuchu.

Czułam niewyobrażalnie tępy ból, nieprzyjemny chłód i obezwładniający paraliż, które w dotkliwy sposób odznaczały swoje piętno na moim skostniałym ciele. Mieszało się to z charakterystycznym zapachem benzyny. Ostatnie piekielnie drażniło nozdrza, ale jednocześnie przywracało świadomość i przytomność, które utraciłam. Do umysłu wdzierało się cykliczne miganie świateł; szmer, który trwał w mojej głowie, jak po uderzeniu obuchem — zaczynał powoli słabnąć. Następowała rotacja między nim, a dźwiękami rozbijających się o błoto i kałuże, kropli deszczu; ruchu samochodów, na pobliskiej jezdni i szumu, przypominającego morze.

Poruszyłam językiem, budząc kubki smakowe. Jucha wypełniała moją buzię. Spływała po twarzy, sącząc się obficie ze skroni. Chciałam poruszyć nogami, ale miałam nieodparte wrażenie, że je straciłam. Pod dłonią wyczułam mokrą, obślizgłą kępę trawy, na której zacisnęłam mocno palce, jakby chcąc poczuć otaczający świat, przytrzymać się go i nie pozwolić na to, by zniknął.

Dlaczego tu jestem?

— Mikasa… — Ktoś próbował uchwycić ze mną kontakt. Docierało to do mnie jednak jak zza grubej, betonowej ściany. Moje imię dryfowało wewnątrz głowy, lekko dygocąc, jakby samo słowo chciało mnie ocucić. Stałam na skraju swojej świadomości i spoglądałam w głąb zaciemnionej przepaści. Wiedziałam, że gdybym w nią wskoczyła, to dobiłabym sobie ostatni gwóźdź do trumny. Głos nie ustępował i stawał się coraz głośniejszy, wyraźniejszy; sprowadzając mnie tym samym do siebie. W końcu rozpaczliwie rozdarł się nade mną, niczym piorun rozrywający niebo w burzową noc. — Mikasa!

Otworzyłam powieki.

Zamazany obraz momentalnie nabrał ostrości. Samochód leżał na dachu, cztery metry pod skarpą gdzie znajdowała się ulica; przebiliśmy barierę zabezpieczającą i runęliśmy w dół. Obdarty z lakieru, obnażony z lusterek i innych elementów, które nie przetrwałyby tego wypadku... Zupełnie jakby leżał tam latami; koło nadal się kręciło. To jego migające lampy co sekundę rozświetlały leśną okolicę, odkrywając tajemnicze cienie powykrzywianych konarów drzew.

Moje ciało do połowy wystawało przez okno pasażera, które pękło od uderzeń podczas dachowania. Cała umorusana byłam we krwi, błocie i benzynie. Umysł alarmował mnie o tym, że muszę uciekać; coś się iskrzyło, a płynny napęd auta był dosłownie wszędzie. Próbowałam wznieść się na ramionach, ale strach za mocno mnie paraliżował — opadałam znowu na podłoże, za każdym razem tracąc resztki wiary we własne przetrwanie.

— Wstawaj!

Chłopak chwycił mnie pod ramionami i wyciągnął ze środka z silnym impetem. Opadliśmy na mokrą, gęstą ziemię, nieznacznie się w niej zatapiając, jak w ruchomych piaskach.

Uniosłam zamglony wzrok, by móc odnaleźć chociaż minimalną cząstkę siły, spowodowanej jego obecnością. Wyglądał nie lepiej ode mnie, a na jego lewym ramieniu, odsłoniętym przez krótki rękaw koszulki, widniała głęboka, ohydna rana, wymagająca natychmiastowego szycia. Nie rozumiałam tego, że nadal miał jeszcze siłę się poruszać, walczyć o nas. Wtedy jeszcze nie miałam pojęcia czym jest adrenalina, a jedyna myśl jaka kołatała się po mojej głowie, to rychły koniec.

— Mikasa, możesz iść?!

Próbował do mnie dotrzeć, ujmując moją twarz w swoje lodowate, brudne dłonie. Spojrzał mi w oczy; nie wiedziałam co się w nich kryło. Strach? Determinacja? A może żal… żal do nas obojga za to, że niczym najgorsi tchórze uciekaliśmy, by ratować własne życia.

Dojrzałam coś ponad nim. Stała tuż za jego plecami, w białej, brudnej koszuli nocnej. Nie byłam w stanie dostrzec jej twarzy, ale czułam jak bezlitośnie wpatruje się w moje oblicze, budząc najgłębiej ukryte fobie, wspomnienia. Wyrywała ze mnie resztki poczucia własnej egzystencji, wzbudzała jeszcze większe poczucie winy. Byłam pewna, że ją znałam. Że znałam najlepiej na świecie, choć nawet przez chwilę nie miałam okazji dostrzec jej wizerunku.

W umyśle pojawiła się projekcja wydarzeń, sprzed niespełna godziny. Krew, rozrzynana skóra krtani, łamiące się kości… Wrzask śmierci, który mnie ogłuszył i w kółko do mnie wracał.

Wzdrygnęłam się, zerwałam z chłopaka na równe nogi. Groźna mara rozpłynęła się w mroku, a ja dałam krok do przodu, by po chwili ponownie runąć na kolana. Wsparta na dłoniach zwróciłam treści ostatniego obiadu.

Nie modliłam się, by wybłagać niebiosa o wyciągnięcie mnie z tego koszmaru; doskonale wiedziałam, że nie był to żaden sen.

To się stało.

Wiedziałam, że zamordowano ich na naszych oczach.

Wiedziałam, że nie jesteśmy bezpieczni.

Wiedziałam, że musimy uciekać…

Wiedziałam, że wciąż żyjemy, kosztem czyjegoś poświęcenia.

Wiedziałam, że to może nie trwać zbyt długo.

— Mikasa — szepnął nad uchem, dotykając moich barków.

Otarłam usta rękawem rozciągniętego, męskiego swetra i spojrzałam na niego, czując jak łzy mieszają się z błotem i deszczem, obijającym o skórę. Wyciągnęłam w górę łokieć, by ponownie pomógł mi wstać. Moje nogi nawet nie drżały, po prostu uginały się pod ciężarem, chcąc mnie tu zostawić na pewną śmierć, jakby w akcie kary.

Jakiś samochód zatrzymał się z piskiem opon przed samą dziurą, którą stworzyliśmy w barierze. Mógł to być przypadkowy kierowca, zwabiony zniszczoną barierą. Mógł chcieć nam po prostu pomóc, ratować nas.

Mogli to być oni. Wciąż nas ścigali, wciąż chcieli zwieńczenia swego niepoprawnego dzieła, w czym bezprecedensowo im przeszkodziliśmy.

— Nie mogę… Nie mogę, nie dam rady iść — wychrypiałam, gdy kolana niebezpiecznie poruszyły się do przodu.

Przerzucił moje ramię nad karkiem, przycisnął ręką do swojego boku i pociągnął za sobą w stronę lasu. Tam było ciemno… Tam nikt nie mógł nas znaleźć.

Uciekniemy... Uciekniemy… Uciekniemy…

— Levi, uciekniemy?

— Nie wiem — odparł, zdławionym głosem. Zwrócił głowę za siebie i dojrzał ludzi, rozglądających się za nami wokoło samochodu. — Jeżeli każę ci zacząć biec beze mnie, masz to zrobić. Inaczej nigdy ci nie wybaczę.

Od autorki: Zamknięte doczekały się swojego początku, publikacji. Mam nadzieję, że ten prolog jest udany. Że spełnia wszelkie wymogi tej części utworu, że stawia pytania, na które nie jesteście w stanie sobie dobrze odpowiedzieć. Że macie jakieś wątpliwości, które naprawdę będziecie chcieli rozwiać.

To będzie dosyć popaprana historia, z góry gratuluję najwytrwalszym.

Polecam zajrzeć do zakładki Zamknięte Dusze oraz Zamknięci. Tak dla dokładniejszego rozeznania w temacie.

Do pierwszego moi mili!